11 korrik 2010, ditë e diel, mbushën plot 15 vite nga gjenocidi i kryer në Srebrenicë nga forcat paramilitare, policore, ushtarake, barbare serbe ndaj zonës mbrojtëse të sigurisë së Srebrenicës të shpallur nga KS i OKB-së, me ç’rast vetëm për një javë, prej 11 korrik e gjer më 18 korrik 1995 janë vrarë dhe likuiduar mbi 8000 boshnjakë mysliman të dorëzuar, të zënë peng, dhe të zënë robër dhe atë që nga mosha 14 vjeçare e gjer në moshën 84 vjeçare. Ky gjenocid është kryer mu në Evropë, dhe si i tillë është i vetmi në Evropë, pas luftës së dytë botërore, edhe pse pas gjykimit në Nyrnberg, është thënë ” Kurrë më ”, kjo “kurrë më” është përsëritur pikërisht në Evropë, në Bosnjë dhe atë nën ombrellën e Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB-së). Kjo është ditë të cilën boshnjakët e shënojnë për çdo vit, si ditë në të cilin ka ndodhë katrahura më e madhe në Evropë, gjenocidi mbi boshnjakët. Kjo është ditë, të cilën edhe neve shqiptarët duhet përkujtuar për çdo vit, dhe kurrë për të mos harruar, pasi që vetëm para ca ditësh serbët të tubuar me 28 qershor 2010 për Vidovdan, dhe atë në Gazimestan, mu në Kosovë, na përkujtuan prapë se çfarë mendojnë ata për neve me sloganin dhe klithjet ” do të vrasim shqiptarët”. Kjo është ditë, të cilën do ta përkujtojnë çdo vit, edhe evropianët, pasi që Parlamenti Evropian tani më e ka shpallur si ditë përkujtimi në tërë Evropë, gjenocidin e kryer në Srebrenicë. Kjo është ditë, të cilën duhet përkujtuar për çdo vit, pasi që gjenocidi është kryer si i tillë mu në Evropë, nga forcat barbare serbe. Këtu nuk mund e të mos e ceki thënien e përfaqësuesit australian gjatë ratifikimit të konventës për ndalimin dhe dënimin e gjenocidit me 9 dhjetor 1948 në sesionin plenar të Kuvendit të përgjithshëm të OKB-së: ”Gjenocidi është një vepër e tmerrshme, një gjë të tillë as njerëzit e egër e as shtazët nuk do të ishin të aftë ta kryejnë si të tillë”. Kjo ditë, duhet përkujtuar për çdo vit, si ditë gjenocidi ndaj boshnjakëve, ashtu si përkujtohet për çdo vit dita e holokaustit ndaj hebrenjve. Kjo ditë duhet përkujtuar, për çdo vit, për arsye se në përfundim të shekullit XX e në vigjilje të shekullit XXI, ka akoma popuj të tillë barbar si serbët të cilët mund të kryejnë mizori të tillë para syve të Evropës dhe botës. Kjo ditë duhet përkujtuar për çdo vit, për të mos u harruar kurrë, sepse historia na mëson se një gjë që harrohet, mund të rikthehet apo përsëritet. Kjo ditë duhet përkujtuar për çdo vit, edhe si ditë në të cilën faktorët vendimmarrës botëror, kanë dështuar “me apo pa dashje” dhe e kanë lënë në mëshirë të bishave serbe një popullatë të tërë, edhe pse duke u thirrur në kaptinën e shtatë të Deklaratës së Kombeve të Bashkuara, me 16 prill 1993 Këshilli i Sigurimit e kishte miratuar Rezolutën nr.819 duke e shpallur Srebrenicën zonë të mbrojtur dhe të sigurt nën përkujdesje të Kombeve të Bashkuara. Kjo ditë duhet përkujtuar për çdo vit, sepse edhe pse batalioni holandez i cili ishte i mandatuar nga KS i OKB-së për të mbrojtur zonën e Srebrenicës , tradhtoi dhe e dorëzoi Srebrenicën forcave barbare serbe, pa shkrepur bile as edhe një plumb të vetëm në drejtim të forcave depërtuese serbe në Srebrenicë. Kjo ditë, duhet përkujtuar për çdo vit sepse forcat ajrore të NATO-së, edhe pse kishin mandat për të mbrojtur zonën e sigurisë së Srebrenicës, nga KS i OKB-së, “me apo pa qëllim” kanë hezituar të bombardojnë caqet serbe, me ç’rast do të kishin parandaluar një gjenocid të tillë të kryer në Srebrenicë. Kjo ditë duhet përkujtuar për çdo vit, si ditë në të cilin ka dështuar e tërë komanda zingjirore “me apo pa dashje” nga ish komandanti i UNPROFOR-it e gjer te ish sekretari gjeneral i OKB-së. Kjo ditë duhet përkujtuar për çdo vit, si nga boshnjakët ashtu edhe nga shqiptarët, sepse në këtë ditë një popull i cili kishte kryer gjenocid në Srebrenicë, është “shpërblyer “ duke e kontrolluar gjysmën e territorit të Bosnjës e Hercegovinës dhe një çerek të territorit të Kosovës, dhe se i mban pezull të dyja këto shtete, por tani me mjete diplomatike dëshiron që ta përkufizoj edhe de jure gjendjen faktike në teren, dhe të realizojë projektin e Serbisë së zgjeruar në kufijtë e brendshëm të Bosnjës e Kosovës , pasi që projekti i tyre i Serbisë së madhe dështoi. Edhe pse një thënie e urtë latine thotë”fiat iustitia, perat mundu” që në shqip do të thotë: ” të mbizotërojë drejtësia, edhe po të dështojë tërë bota”, kjo nuk ndodhi, pasi që jemi duke jetuar në një botë ku sundon real politika, e jo drejtësia, edhe pse Bosnja dhe Hercegovina ishte shteti në të cilin është kryer gjenocidi, Gjykata Ndërkombëtare e Drejtësisë e vërtetoi gjenocidin e kryer në vitin 1995 vetëm për Srebrenicë, e jo edhe për BeH- në, sepse Gjykata Ndërkombëtare Drejtësisë me 26 shkurt 2007 shpalli vendimin lirues në padinë e ngritur të Bosnjës ndaj ish “RFJ-së” në vitin 1993 për agresionin dhe gjenocidin e kryer ndaj BeH si shtet i pranuar ndërkombëtarisht dhe anëtar fuqiplotë i OKB-së,, duke e vërtetuar vetëm kryerjen e gjenocidit në Srebrenicë, dhe krimeve të kryera të luftës kundër njerëzimit në Bosnjë e Hercegovinë, dhe se ka shpall që Serbia e Mali i Zi( si trashëgues i ish “RFJ-së”) nuk janë ekzekutor dhe bashkautor në gjenocidin e kryer në Srebrenicë, porse vetëm Serbia është përgjegjëse për mos parandalimin e gjenocidit dhe mos dënimin e pjesëmarrësve të gjenocidit. Tani, do të përshkruaj një kronologji të shkurtët të gjenocidit të kryer në Srebrenicë. Agresori serbomadh në dhe përreth Srebrenicës për vetëm një javë likuidoi dhe i mbuloi në varrezat masive me mijëra boshnjak të zënë rob,” me qindra të gjallë i mbuloi në dhe, ka vrarë meshkuj, gra dhe fëmijë,duke i gjymtuar pjesët e trupit dhe duke i therë, bile ka vrarë edhe fëmijë para syve të nënave të tyre, ka detyruar gjyshin të hajë mëlçinë e nipit të vet, ka dhunuar gra dhe vajza të reja, ka deportuar rreth 30.000 njerëz, kryesisht gra dhe fëmijë, dhe se ka ekzekutuar mbi 8000 burra, pleq edhe të rinj”. Ky ishte rezultati i gjenocidit të kryer në Srebrenicë për më pak se një javë, para syve të mbarë opinionit evropian dhe botëror. Ofensiva e forcave serbe të “Republikës Serbe”me angazhim të përbashkët të njësive të armatës nga Serbia, si dhe vullnetarëve nga Rusia e Greqia, kundër zonës mbrojtëse të Srebrenicës të Kombeve të Bashkuara, ka filluar me 6 korrik dhe me 9 korrik forcat serbe ishin vetëm në një km. larg nga Srebrenica. Radovan Karaxhiqi me 9 korrik të vitit 1995 në bashkëbisedim me Miroslav Deronjiqin i thotë se “ pas hyrjes në Srebrenicë, Mirosllave, të gjithë duhet vrarë... të gjithë çfarë mund të arrini”. Forcat serbe me 11 korrik 1995 hyjnë në Srebrenicë, zonën e mbrojtur nga Kombet e Bashkuara, pothuajse pa kurrfarë rezistence. Pas hyrjes në qendër të qytetit të Srebrenicës gjakpirësi gjenerali Ratko Mlladiqi deklaroi: ”Jemi me 11 korrik 1995 në Srebrenicën serbe, me rastin edhe të një feste serbe, e dhurojmë popullit serb këtë qytet, Ka ardhur më në fund çasti, që pas “Bunës”rebelimit kundër dahijve, Turqve t’ju hakmerremi në këtë sipërfaqe”. Natën e 11 korrikut 1995 sipas urdhrit të prerë me qindra meshkujt i likuiduan aty për aty, në mëngjesin e 13 korrikut vetëm afër një përroi, sipas dëshmitarëve” ka qenë një grumbull prej 300 trupash të therura, ne mesin e të cilëve ka pas edhe gra, dhe se të gjithë trupat ishin pa kokat e tyre”. Në kampin ushtarak të Potoqares ku ishte i stacionuar batalioni holandez, prej popullatës së vërshuar prej 30.000 njerëzve, me datë 12 e 13 korrik u krye ndarja e meshkujve prej grave dhe fëmijëve, të mbi 1000 meshkujve, të cilët i quan në fushën pran Orahovcit, dhe se të gjithë u ekzekutuan në prani të gjeneralit famëkeq Mlladiqit. Deportimi i grave dhe fëmijëve përfundoi me 15 korrik 1995 drejt Klladanjit dhe Tuzllës, pas së cilës pasoi ekzekutimi masiv i meshkujve të zënë rob dhe të dorëzuar. Në “ operimin e vrasjes” e cila zgjati 4 ditë janë vrarë dhe ekzekutuar mbi 8000 burra, pas së cilës janë groposur nëpër varrezat masive. Pushtimi i Srebrenicës, deportimi i civilëve nga Potoqari dhe operacioni i rrëmbimit, robërimit dhe të zënëve peng dhe likuidimi i tyre i mëtejmë, ishte akti gjenocidial i cili ishte më parë i detajuar dhe i organizuar në mënyrë sistematike nga pozitat e larta politike dhe ushtarake serbomadhe. Numri i të vrarëve dhe koha e shkurtër e likuidimit flet se në përgatitjen dhe planifikimin e gjenocidit në Srebrenicë ka marrë pjesë i tërë potenciali politik, drejtues, policor dhe ushtarak serb. Udhëheqësi politik dhe ideologjik i gjenocidit ishte regjimi serbomadh i Millosheviqit, ndërsa ekzekutor i gjenocidit ishte elita politike dhe ushtarake e serbëve të “Republikës Serbe” në krye me Radovan Karaxhiqin e Ratko Mlladiqin.
Do të përmbylli këtë përkujtim të gjenocidit të Srebrenicës , me një rrëfim të tmerrshëm, pas leximit të së cilës, “edhe po të kishte pasur njeriu zemrën prej gurit, ajo do të copëtohej nga një rrëfim i tillë”, të boshnjakes Xhemile Zekiqit dëshmitare e gjallë e gjenocidit të kryer në Srebrenicë: ” Qëndroja në mes popullit të dëshpëruar e të grumbulluar në Potoqare të Srebrenicës, kur çfarë të shoh, gruaja e re, është shtrënguar, djersët i rridhnin në ballë, ngërç në fytyrë të saj. Iu afrova dhe e pyeta çfarë ka, ajo më tha, po lind, po bijë i thash, mbahu me një dorë për mua, e me tjetrën për vjehrrën,...Ashtu u bë, u shtrëngua gruaja e re në ne..., u ndie vaji i foshnjës djalë. E mora foshnjën dhe po dua t’ia lidhi kërthizën, kur çetniku serb doli para meje duke më thënë: lëshoje këtë foshnje në tokë. Unë e lëshova dalëngadalë në dimijat e mia, foshnja e bukur me flokë të gjata, sikur të ishte larë tani,...çetniku serb iu afrua, dhe këmbën e tij e nguli në fytin e njomë të foshnjës së porsalindur,...zorrët e njoma iu shkapërderdhën në të gjitha anët...”

Këshilli Organizativ i Protestës tani e tutje, duhet të zgjerojë aktivitetin e vet dhe të bisedojë e të ftojë edhe organizatat e ndryshme joqeveritare, subjektet politike, si dhe institucionet tjera kosovare për përkrahjen e tyre dhe bashkëngjitjen protestave të radhës. Kur e them këtë e kam parasysh, Forumin Musliman të Kosovës, si organizatë e parë e shoqërisë civile myslimane në Kosovë, AKEA-në si organizatë më aktive e shoqërisë civile myslimane në Kosovë, subjektet politike, në radhë të parë me PD-në dhe AKR-në dhe të tjerë, Lëvizjen Vetëvendosje si forcë e re aktive të Kosovës, Bashkësinë Islame të Kosovës, si institucion prijës dhe udhëheqës të shoqërisë islame në Kosovë dhe me përgjegjësi të plotë para xhematit të vet dhe Krijuesit fuqiplotë, Këshillin për Mbrojtjen e Lirive dhe të Drejtave Njerëzore, zyrën e Avokatit të Popullit, si dhe me të gjithë të tjerët që merren me mbrojtjen e lirive dhe të drejtave njerëzore e të garantuara edhe sipas konventave ndërkombëtare. Kjo do të kishte efektin e rëndësishëm pasi që do të mund të masivizohet edhe më tej dhe se të arrijë në kuotën maksimale prej 5-10 % të shoqërisë kosovare, gjegjësisht prej 100.0000 e gjer në 200.000, sa aludohet dhe mendohet se është numri i praktikuesve mysliman në Kosovë, pas së cilës asnjë organizatë apo institucion shtetëror në Kosovë nuk do të mund të anashkalojë dhe të mos e merr parasysh, dhe se do të mund të bëjë ndikim radikal në shoqërinë kosovare, pas së cilës edhe qeveria e Kosovës, e cila akuzohet nga disa qarqet kombëtare e ndërkombëtare, e zhytur thellë në korrupsion, krim të organizuar, qeverisje të dobët, nuk do të mund të veprojë dhe të sillet kundër ndjenjave dhe drejtave elementare fetare të popullit shqiptar shumicë myslimane në Kosovë i cili gjer tani ja ka dhënë votën për qeverisje, por tani e tutje me këto udhëzime administrative dhe projektrregullore që i nxjerr në cenim të të drejtave fetare të tyre, me siguri këtë mbështetje nuk do ta ketë. Njashtu në protestën e ardhshme të radhës duhet të jenë prezent më shumë pankartat dhe sloganet të cilët kanë të bëjnë me shkeljen drastike të drejtave njerëzore, e sidomos kur kemi të bëjmë me shkeljen e të drejtave të gjinisë femërore, e më pak tekbire dhe teshdide, të cilët si të tillë nuk mund edhe të anashkalohen pasi që kemi të bëjmë me një kolorit protestuesish të gjerë. Protestat për mbrojtjen dhe lejimin e shamisë në shkollat publike të Kosovës, e kundër Udhëzimit Administrativ nr.7/2009 “Kodi i mirësjelljes dhe masat disiplinore për nxënës të shkollave të mesme të larta” të nxjerrë nga Ministria e Arsimit, Shkencës e Teknologjisë, e të nënshkruar nga ministri z.Enver Hoxhaj, si dhe Projketrregullores komunale të Kuvendit Komunal të Prishtinës, duhet të kenë strategji veprimi për efekt të caktuar, pa lejuar ndonjë devijim eventual, të cilën gjë duhet të ketë parasysh Këshilli Organizativ i Protestës.
Në një shoqëri demokratike nëpërgjithësi, e veçanërisht në Kosovë, tani janë të pranishëm edhe zërat kundër protestës për shami, e cila si diç e tillë, sipas tyre është e panevojshme, e cila nuk ka të bëjë me neve si shoqëri që jemi, kjo është normale dhe e pritshme, por nuk mund të kuptojë që një pjesë e caktuar e shoqërisë kosovare dëshiron akoma të jetojë dhe veprojë si në kohën e kaluar të monizmit, kur një e drejtë dhe se vetëm një këndvështrim i caktuar ka qenë i lejuar dhe “ i drejtë” sipas tyre, ndërsa të tjerat kanë qenë antirevolucionare, antishoqërore, antiligjore e kështu me rradhë. Por tani, në shekullin XXI, në kohën e shoqërisë demokratike të insistosh dhe të ngulësh këmbë në një veprim të tillë, i cili bie ndesh me origjinalitetin dhe traditën dhe kulturën shekullore të shoqërisë sonë me të vërtet është anakronik dhe jo i drejtë. Në shoqërinë demokratike, në të cilën edhe neve me plotë gojë thirremi në Kosovë, është normale dhe e drejtë e çdokujt se si do të jetojë, të veprojë, të mësojë, të besojë, të vishej sipas stilit, apo modës, apo parimeve fetare, e çdonjërit sipas perceptimeve dhe këndvështrimeve të tija çfarëdo qofshin ato, fetare apo jofetare. Por të trumbetosh dhe thirresh se shamia apo mbulesa është antinjerëzore, antifemërore, antikombëtare, antifetare, është mjerimi i një pjese të shoqërisë kosovare, duke ditur se shamia dhe mbulesa ka qenë denbabaden veshja e nënave dhe gjysheve tona, të cilët si të tilla na kanë edukuar dhe mësuar sa kanë ditë, për të cilin nuk më merr mendja që ka ndonjë shqiptar të mos jetë falënderues për nënën apo gjyshen e tij të mbuluar me shami, pa marrë parasysh se sot a është praktikues fetar apo jo praktikues fetar. Në përfundim do të konkludojë se shamia apo mbulesa e femrave edhe pse është parim fetar, tek neve shqiptarëve ka edhe parimin kombëtar shekuj me radhë, e sado ta flakësh atë për një kohë të caktuar, ajo përsëri rikthehet si feniks në shoqërinë tonë kosovare në veçanti, e shqiptare myslimane në përgjithësi.

“ SHBA-ja sipas një dokumenti të nënshkruar nga MPJ-së së Kosovës, kanë marrëveshje për ekstradim me Kosovën, mirëpo kjo marrëveshje e pranuar nga MPJ-ja është nënshkruar para më shumë se një shekulli. Udhëheqësi i Departamentit për marrëdhënie me jashtë në Ministrinë e Drejtësisë, Ehat Miftari, ka deklaruar se ekziston marrëveshja e cila është nënshkruar në vitin 1901, e cila marrëveshje është nënshkruar ndërmjet SHBA-ve dhe Serbisë. Deklarata e pavarësisë i ka marrë përsipër të gjitha që t’i përmbush të gjitha marrëveshjet dhe obligimet që kanë qenë nga Serbia. Edhe ne ua kemi përcjellë këtë shqetësim MPJ-së, mirëpo kjo marrëveshje është konfirmuar se është e aplikueshme dhe këtë e kanë konfirmuar MPJ-ja dhe Departamenti i Shtetit, përfundon Ehat Miftari”.
Të gjithë nga historia e kemi të njohur faktin se Kosova, e cila gjerë atëherë ishte në kuadër të Perandorisë Osmane si vilajet i veçantë, është okupuar nga Serbia në tetor të vitit 1912, e tani na del se sipas MPJ-së së Kosovës se Kosova qenka në përbërje të Serbisë që nga viti 1901, çudi se jo mahi, i thonë kësaj, se çfarë MPJ të Kosovës kemi, apo më mirë të themi se çfarë zyrtarë (pa) përgjegjës kemi në MPJ të Kosovës.
Duke pranuar një marrëveshje të tillë për ekstradim të nënshkruar nga SHBA-ja dhe Serbia në vitin 1901, e duke ditur se në vitin 1901 Kosova akoma ishte pjesë përbërëse e Perandorisë Osmane si vilajet në vete, veç se e përforcon pozicionin e Serbisë në prag të vendimit të GJND-së për Kosovën, pasi që sipas Serbisë e cila thirret në drejtën ndërkombëtare, se për ndarjen apo pavarësimin e Kosovës duhet të jetë edhe pajtimi i Serbisë. E dihet se sipas Kushtetutës së vitit 1974, Kosova ka pas sistem dual politik dhe kushtetues, njëkohësisht duke qenë edhe në përbërje të Serbisë por edhe të ish federatës jugosllave si element konstituiv i saj, dhe se pas luftërave të përgjakshme të viteve nëntëdhjeta të shekullit të kaluar, ajo u shpërbë, me ç’rast elementet konstituive të federatës jugosllave u pavarësuan, procedurë të njëjtë të cilën edhe Kosova e bëri, me shpalljen e pavarësisë së saj me 17 shkurt 2008, të cilën pozicion e prezantoi edhe në GJND-në.
E me këtë veprim të MPJ-së të Kosovës, duke pranuar marrëveshjen e nënshkruar më 1901 në mes SHBA-ve dhe Serbisë për ekstradim, vetëm se e përforcon pozicionin e Serbisë, se Kosova ka qenë pjesë e saj akoma pa e okupuar në vitin 1912, por nga viti 1901!!!!, dhe se anashkalohet fakti i fundit kushtetues se Kosova ishte edhe pjesë përbërëse e ish federatës jugosllave.
MPJ e Kosovës fare nuk ka pas të drejtë të veprojë në mënyrën si ka vepruar, sipas drejtës ndërkombëtare, pasi kjo marrëveshje është bërë në vitin 1901.
Por, këtu kemi të bëjmë me pakujdesinë totale, apo me mosinteresimin e saj për qytetarët e Kosovës, pa marr parasysh se çfarëdo rasti që është, edhe po të zëmë se një qytetar i Kosovës mund edhe të ishte fajtor, brenda natës nuk mund të ekstradohet askund jashtë shtetit, por duhet përfillur procedura e ekstradimit sipas drejtës ndërkombëtare dhe ligjeve në fuqi. Edhe para se të ekstradojë ndonjë qytetar të saj, paraprakisht duhet të nënshkruaj marrëveshje për ekstradim me shtetin e caktuar, në rastin konkret SHBA-së, e pastaj kjo marrëveshje i nënshtrohet ratifikimit në Parlamentin e Kosovës, e pas hyrjes në fuqi të saj, vazhdon procedura e mëtejmë gjyqësore për ekstradim.
Në vend se Ministria e Punëve të Jashtme të Kosovës, të jetë e pajisur me kuadro më të aftë që ka Kosova, e që me një fjalë është “truri i Kosovës”, pasi që është një resor kyç, pothuajse kryesor e cila ka të bëjë me diplomacinë në përgjithësi, dhe se e përgatitur maksimalisht pothuajse për çfarëdo rasti që paraqitet apo përballet, e sidomos me momentet në të cilën Kosova kalon, e sidomos me përballjen me GJND-në dhe me angazhimin maksimal pothuajse 24 orë të pandërprerë për angazhimin dhe lobimin për njohjet e reja të Kosovës, si shembull konkret po e marr, nuk kam kurrgjë kundër personalisht, me plot respekt për gjininë femërore, zëvendësministrja e punëve të jashtme të Kosovës zn.Vlora Çitaku, del në studio televizive e komenton ndeshjen e futbollit, me plotë të drejtë i kishte takuar sikur se ajo të ishte në pozitën e zëvendësministres së sportit, e jo në postin që e mban, që është një resor me rëndësi strategjike dhe diplomatike në përgjithësi për një shtet, e sidomos në rastin konkret të Kosovës në veçanti.